mijn laatste trip

Daar zit ik nu, in de tuin met het avond zonnetje op mijn gezicht. Dit is voor mij een laatste zondag. Zon op twee manieren opgevat, want volgens mij moet ik in Nederland het zonnetje missen…

Maar goed overmorgen zit ik alweer in het vliegtuig naar huis. Dit was voor mij dus een goede rede om een keer mijn kamer op te ruimen ect.
De laatste week waren patricia en ik nog als ‘’ enige’’ over. We hadden besloten om samen ver de jungle in te gaan.

Dus daar begonnen we, met onze rugzak opzoek naar weer een nieuw avontuur. We hadden eten ingeslagen voor een week, want in de jungle zijn weinig tot geen eetgelegenheden.

Op zaterdag ochtend zouden we met de staatsbus naar Atjonie gaan. Dit is de laatste bereikbare plaats met de auto in het gebied ‘’ boven suriname’’. We zouden hier met de staatsbus heen gaan, dit is de goedkoopste manier. Maar helaas was deze al vol.. Toen mensen dat hoorde stormde ze op ons af om ons een taxi rit aan te bieden. Hier in Suriname, heb je een straat met allemaal taxi busjes waar je mee kan rijden.
We gingen, hoe goed we dat konden afdingen, en ja hoor gelukkig was er een man uiteindelijk die onze prijs goed keurde. De auto werd helemaal volgeladen met spullen die naar het binnenland moesten komen, te denken aan: matrassen, bedden, apparatuur ect.
Gelukkig en wel waren we veilig op Atjonie aangekomen.

Goede voorbereiding scheelt veel, echter hadden wij samen helemaal geen voorbereiding. De surinamers keken ons raar aan als we zeiden dat we nog niet wisten welke korjaal bootje we wilden nemen. Gelukkig zat er een vrouw bij ons in de auto die in het binnenland woonde. We hebben toen besloten om richting haar woonplaatst de varen en daar te beginnen met onze reis.
We hebben ongeveer 4.5 uur op een houten plankje op de boot gezeten. Maar dat mocht het uitzicht niet verpesten. We vaarde langs dorpen, waar je de vrouwen in de rivier zag wassen en de kinderen spelen en vissen. We vaarde langs de jungle af, een gek idee dat ons korjaal bootje steeds minder druk werd.
Maar goed uiteindelijk waren we ook bij onze bestemming aangekomen. Zover je het bestemming kan noemen. De uren die we over deze reis hebben gedaan, zijn nog langer dan de reis naar Nederland met het vliegtuig, maar dan heb je ook iets!

Het was een eilandje waar we terecht waren gekomen. Een gezin ( in hoeveree je het een gezin kan noemen, want zoals jullie vast weten heeft de vader meestal meerdere vrouwen en kinderen) heeft hier een aantal huisjes die ze kunnen verhuren. Het was erg mooi. Een raar idee dat de mensen hier geen Nederlands kunnen, maar het geeft wel het gevoel echt ver weg te zijn. De kinderen van deze man hielpen met alles mee en verzorgde ons erg goed. een van zijn zonen kon maar Nederlands spreken. Hij is nu 14 jaar en is nog maar 1 keer in de stad Pararibo geweest. Verder leeft hij gewoon van het bos. Dat was erg indrukwekkend.
Samen met een aantal zonen zijn we de ananasberg opgeklommen. De naam is te danken aan het feit dat er ananassen groeien op de berg. Na deze tocht hebben we ons afgekoeld bij de taprawatervallen. Uiteindelijk hebben we hier 2 nachten geslapen. We hadden een Nederlandse man ontmoet die al 5 jaar in de jungle woonde. Hij vertelde ons van een dorpje waar hij les gaf.

Patricia en ik besloten toen maar om onze rugzak weer in te pakken en naar dit dorpje te gaan en maar zien waar we gaan slapen.
Dus zo doende, komen twee bakra meisjes in een marron dorp, met echt van die houten huisjes ect. We liepen en uiteindelijk kwamen we een groep mensen tegen. Ik vroeg of we hier ergens konden overnachten. Op het eerste gezicht werden we raar aangekeken, maar een vrouw had nog ruimte voor ons. We zette onze spullen bij de vrouw neer en liepen vrolijk weer terug naar de groep mensen. Maar wat bleek; Ze zaten met ze alle te ‘’ rouwen’’ voor een doodskist! Dat hadden we dus helemaal niet door, een beschamend moment voor ons dus. Deze lijk wordt na 2 weken pas begraven. De geur van deze persoon was goed te ruiken.
Toen we naar een winkel vroegen, waren er jonge heren zo vriendelijk om ons naar deze winkel te brengen. Maar het is niet zo als in Nederland dat we om de hoek de AH hebben zitten. We zijn maarliefst 3 uur onderweg geweest voor een winkel. Dat was het flesje water en de pond zout die we nodig hadden dus echt waard. De tocht was super erheen. Mooi om te zien hoe vrouwen en meisjes vissen vangen voor het avond eten, of deze doorverkopen. Een unieke ervaring om te zien.
Het viel ons op dat de vrouwen gewoon tegen ons aan blijven praten als spreken we onze taal niet. Ze praten en praten maar door.

Een overledene in de familie, dorp is een soort feest. Hier mochten we aan deelnemen. We hebben bij de lijk gedanst en spelletjes gespeeld. Echt een unieke ervaring! Toen we vertelde dat we de volgende dag weer weg gingen, vroegen ze of we echt niet wilde blijven. Maar we zijn toch gegaan. Onderweg kwamen we toevallig de Nederlandse man tegen. Hij was verbaasd, en vroeg of we echt in het dorp hadden geslapen. Wat bleek:
In minimaal 5 jaar is er geen blanke toerist in het dorp geweest, en helemaal niet om te overnachten. Oooh daar hadden wij niet bij stil gestaan, maar dat maakte deze ervaring alleen maar unieker en nog mooier dan dat hij al was.

In dit dorpje en het vorig dorpje heb ik het grootste deel van mijn kleren achter gelaten. Een dag na het uidelen zag ik personen in de kleren lopen. Het is mooi om te zien dat je deze personen er echt blij mee kan maken.

Helaas waren we te laat om een korjaal bootje verder te pakken. Na 8 uur varen deze bootjes niet meer. We konden ong 15 min verderop worden gebracht. Hier hebben we dus voor gekozen. We kwamen in het dorp Gran slee aan. De sfeer was alweer geheel anders dan het vorige dorp. En het eerste wat we vroegen’: komen hier vaker toeristen. Echter was dat hier wel het geval. We hebben hier gekaart met een echte creoolse man. Heel de dag hadden we kindjes om ons heen. De meisjes vonden ons haar super en zaten hier de hele dag aan.
Onze slaapplek dit keer was een houte huisje,waar we onze hangmat konden hangen. Toen we S’avonds voor het hutje zaten zagen we een nogal grote kikker. Ineens kwam hij met sprongen richting ons, wat kikkers normaal gesproken niet doen. De kikker kwam wel erg dicht bij mij, mijn reactie was op een verhoging te staan. De kikker kwam onder mijn stoel terecht waar hij mijn sokken vasthield. De mannen in het dorp hebben ons gelukkig bevrijd van deze kikken. Om de dag af te maken liep er ook nog een vogelspin bij het huisje.

De volgende dag, nu wel op tijd zijn we richting Pinking slee gegaan. Dit is voor een marrondorp een relatief groot dorp. We gingen een rondje lopen door het dorp, en wilde graag de museum bezoeken. In Suriname wordt niks aangegeven met bordjes, en helemaal niet in het binnenland. Vrouwen spraken ons weer aan, in het saramacaans, alsof we het ook spraken. Na een ochtend wandelen en een klein beetje verdwaalt te zijn hebben we het museum en uiteindelijk onze slaapplaats gevonden.
De middag hebben we afgesloten met een groep jonge jongens uit het dorp. We hebben heel de middag in de rivier gezwommen. Erg mooi om te zien hoe de jongeren omgaan met de rivier: ze gebruiken het als, vaatwasser, douche, zwembad, viswater. Kortom heel hun levenstijl draait om deze rivier. Ook hier was het grootste deel van de jongeren was nog nooit in de stad geweest.

Onze laatste stop was bij Gunzi. Een slaapplek gericht op toeristen. Daar moesten we weer even aan wennen, maar ook dit beviel weer. We kregen lekker rijst met vis. Dat smaakt goed na dagen broodje koude knakworst en noodles.
De terugweg konden we gelukkig wel met de staatsbus doen. Nou ja bus: het was een vrachtwagen waar stoelen achterin zijn gemaakt. We zaten dus in een laatbak. Op de bauxiet weg werden we alle kanten op geschud, een hele ervaring. De chauffeur was een aparte man. Voor de stad kwam hij de laadbak in lopen en vertellen dat zijn bus kapot was dus tot een bepaalde plek reed. Uiteindelijk zijn we via een bus de bewoonde wereld weer ingegaan. Het eerste wat me opviel was de drukte van de stad. Het binnenland geeft zoveel rust, begrijpelijk dat personen die opgroeien in de jungle nooit zijn aard kunnen vinden in de stad.
Het was een trip om nooit te vergeten.

Overmorgen zit ik alweer in het vliegtuig..Woensdag ga ik eerst naar ons papa en mama, die een paar dagen op vakantie zijn. donderdag ben ik weer in het oude vertrouwde lierop.

Mijn dagen zijn nog schaars hier, maar ook van de laatste dagen ga ik nog lekker genieten.

Suriname, een land met zoveel verschillende culturen en die zoveel avonturen bied. Het half jaar is voorbij gevlogen. Een super ervaring, waar ik veel van heb geleerd!

Tot snel!

Esther