de laatste weken

Daar ben ik weer, en ook weer bijna in Nederland.
Ondertussen zijn mijn huisgenoten alweer in Nederland en is hun avontuur afgelopen.
Ik heb nog eventjes, en ook in deze korte tijd wil ik nog zoveel mogelijk beleven.
En van de week is dat gelukkig weer gelukt. Hierbij mijn verhaaltje:)

Al een aantal maanden geleden had ik met een gids afgesproken om samen met Patricia, ( mijn klasgenoot die inmiddels hier is bij mij om vakantie te vieren) een backpack tocht te doen. De datum en alles stond al vast, maar Suriname zou Suriname niet zijn als er iets mis ging.
Van de week ben ik al twee keer bij hem geweest om afspraken hierover te maken. Helemaal enthousiast reageerde hij, en wij natuurlijk ook. Ook samen met twee andere studentes zouden we deze tocht gaan doen.
We zouden zondags vertrekken, Zaterdag belde ik hem en hij zou me binnen een half uur terug bellen.
Een half uur werd, een dag. We hebben hem heel de dag proberen te bellen, maar we kregen geen gehoor, terwijl we een dag later vertrokken!
We zijn die ochtend nog langs zijn kantoor gegaan, en nog steeds geen gehoor.. Wij als vier meiden dachten: ‘’ Dan gaan we maar alleen’’
Dus wij om 7 uur op zondag ochtend met ons backpack rugzak lopen door paramaribo. Suriname is niet echt een backpack land, dus we werden al raar aangekeken. Maar och..
Via de vogeltjes markt liepen we naar de bushaltes.
Ons doel was naar Nikirie te gaan, met zo min mogelijk geld en slapen in de tussen liggende dorpen.

: We liepen naar de bushalte en gelukkig ging er een bus richting Groningen. Dit is een klein plaatsje buiten Paramaribo. We werden halverwege op de weg naar Groningen afgezet omdat de bus niet door Groningen reed. Wij dus lopen met onze rugzakken in de hitte.
Onder het lopen, zagen we een resord. Hier hebben we even gepauzeerd en lekker gezwommen. Hier zouden we kunnen overnachten, maar dit wilde we niet want we wilden graag naar Groningen.
Wij dus nog lopen en lopen. 4 bakra meisjes alleen lopend, dat vraagt veel bekijks. Maar goed: na even hadden we Groningen bereikt en zouden hier onze slaapplaats gaan zoeken.
Geluk moet je hebben in het leven, we vroegen aan een persoon of hij een foto van ons 4-en wilde maken. Wat bleek het was een engels man van piece corps. Bij zin collega’s ben ik een tijd terug geweest. Nou van het een komt het ander, en we mochten bij hem overnachten!! Jahoee, wat een geluk. We gingen naar hem thuis wat een typisch vrijgezelle mannen huis was. De wc rol houden was een halve kleren hanger ect.
Maar goed we hadden onderdak en we konden hier ook eten! Na een potje tennis vertelde de man dat hij een zwembad achter in de tuin had! AAAAAAAAAh wij werden gek, en gingen lekker zwemmen. Dit zwembad was van zijn huisbaas, maar mocht hier gebruik van maken.. deze huisbaas en huisbazin ontmoette we. Ze vonden het zo vet wat we deden, dat ze ons een slaapplaats bij hun in het (luxe!) huis aanboden. Dat was toch iets beter dan bij deze man in huis. Daar lagen we dan, in een lux uitzicht met waaier uitzicht op een mooi groen gebied en een zwembad. De eerste nacht is dus helemaal goed bevallen, en het ontbijt van de volgende dag maakte het natuurlijk helemaal af.

We moesten vroeg opstaan, want de bussen in Suriname hebben wel tijden maar eigenlijk ook geen tijden. Als je vraagt aan iemand hoe laat komt de bus…’’ ja, 9 uur, maar misschien ook wel 10 uur. Of was dat alleen zondag??’’ Of te wel.. Ga gewoon langs de weg staan en je ziet wel.
Onze gastheer was zo aardig om ons naar de weg te brengen waar de bussen kwamen. Daar stonden we dan langs de weg.. zonder bustijden ect. Er waren werkmannen aan het rusten. Toen we ze na een 3 kwartier nog zaten zitten vroegen we of ze pauze hadden. Dat hebben ze altijd hahah, het is een mooi gezicht.
Maar goed, alsnog stonden we te wachten op de bus. En ja hoor eindelijk daar kwam een bus dus wij wuiven naar de buschauffeur.. zat de bus vol!! Daar stonden we dus weer, en niet wetend hoelaat de volgende bus kwam..
Na een tijd waren en 3 volle bussen voorbij gereden. Het viel ons op dat er ook veel trucks voorbij reden. We dachten ‘’’we doen het gewoon, we gaan liften’’. We zijn hier voor gewaarschuwd maar dachten het is het proberen waard.
We stonden langs de kant te wachten op goede auto’s, vrachtwagens.. veel reden door of gingen niet de plaats Totness op waar wij heen wilden.
Maar eindelijk een vrachtwagen stopte.. Hij ging richting daar, en mochten in stappen. Beetje spannend maar super blij dat we eindelijk konden zitten en verder konden reizen.
In een truck passen normaal 2 personen, maar gelukkig had deze man ook nog een bed waar we op mochten zitten. De chauffeur was een typisch hindoestaanse man met zo klein lang staartje in zijn nek. Maar de reis was top!
We dachten zonder gids komen we er ook wel.. en ja hoor na even rijden waren we in het plaatsje Totness.

Eenmaal in Totness werden we meteen geholpen door een man. In Suriname helpen mensen graag, ze vragen wat je komt doen en wat je nodig hebt. We antwoorden eten en een slaapplaats. Zijn antwoord: Daar ga ik voor zorgen.
Nou daar liepen we dan in een klein plaatsje. Eerst gingen we ergens eten, en erna gingen we onze slaapplaats zoeken.
De man probeerde een dorpsgenoot te bellen die nog een huis te huur had. ( naast zijn huis). De vooroordelen weggelaten was het super!
Totness ligt aan zee. Dus wij op weg naar de zee. We zijn langs een aangelegde zeedijk gekomen, en uiteindelijk op de zandbank van maarliefst 2m2 groot. We hebben hier de rode zeldzame ibissen gespot. We zaten hier vredig met zijn 4e totdat een rond zwevend zwarte roofvogel wel heel dicht boven ons vloog. Uiteindelijk kwam hij steeds dichter bij ons, en zat ons op de loer. We zagen hem steeds meer op ons afkomen. Op een moment kwam hij wel erg dicht bij ons waarna wij het op een rennen zette. Hij bleef ons nog een aantal meter achtervolgen. Achteraf konden we hier hard om lachen.
S ’avonds hoorde we nog mannen rond ons huis lopen, en dingen roepen als resultaat dat we samen bij elkaar in bed in slaap zijn gevallen.

S’ochtends zijn we weer vroeg vertrokken, vandaag stond Wageningen op het programma. Zoals elke dag gingen we langs de weg staan, en wachten op de bus ( of lift).
Onder het wachten was er een dorpgek aan het schelden en flessen aan het gooien. Een man sprak ons aan, hij zei: ‘’ ik heb jullie eerder gezien’’ . dus wij hem afwijzen, maar toen zei hij ‘ja zondag ochtend in de stad met grote rugzakken op’’
En ja dat waren wij!
We spraken een tijdje met een vrouw die ons allerlei vragen stelden, en dingen vertelden.
Uiteindelijk bood ze ons een lift aan naar Wageningen! Super gemakkelijk dus.
We reden langs rijstvelden. Eenmaal in Wageningen aangekomen was het een nogal rustige en levenloze dorp. We hebben hier een ronde gelopen en we zijn met een boot de rivier op gevaren.
Binnen een paar uur hadden we Wageningen gezien maar moesten nog lang wachten op de bus. Toen we dit hoorde hebben we een stel werkmannen aangehouden die ons naar de doorgaande weg naar Nikirie brachten.
Hier hebben we weer gewacht op de bus. Maar het begon hard te regenen dus besloten we weer een vrachtwagen aan te houden.
Om precies te zijn had hij nog ruimte voor 1 persoon. Maar och, we wilde weg dus wij met vier meiden en 4 backpackrugzakken in deze vrachtwagen. Gelukkig was het maar 2 uur reiden. En daar kwamen we aan in Nikiri de tweede grootste stad van Suriname.
We hebben hier geslapen in het goedkoopste hotel, met een douche zonder water en een wc bril met gaten.
Wederom hebben we toch weer goed geslapen.
In de ochtend werden we vroeg opgehaald door een mevrouw met wie we naar Bibi pan zouden gaan.
Bigi pan is een natuurreservaat. We moesten 8.5 km varen. De tocht er heen was super. Er waren veel vogels te zien en de natuur was super.
Toen we eenmaal aankwamen op het reservaat was het erg indrukwekkend. Er stonden ong 5 huizen op het water. Een heel mooi uitzicht.
We hebben hier gezwommen, vissen gevangen en erna gegeten. Verser kan het niet heerlijk!
De dag vloog voorbij. We zijn naar een ander hotel gegaan met water uit de douche, en een wc bril zonder gaten.
Het restaurant waar we aten, was het mooiste restaurant van heel suriname. Ze hadden een jungle nagebouwd, en wat je niet vaak in Suriname ziet was alles afgewerkt. Erg mooi.
Vanuit Nikiri zijn er geen andere wegen, dan alleen naar paramaribo.
Dus besloten om weer terug te gaan. De bussen wachten tot alle plaatsen vol zijn. Hij zei dat het een half uur duurde. Na een half uur was er om precies te zijn 1 persoon bijgekomen. We zagen ons hier dus nog een hele dag zitten. We besloten toen om met een man ( dit keer tegen betaling) mee te rijden naar paramaribo. De chaffeur was het hier echter niet mee eens en ging voor de ingang staan zodat we er niet uitmochten. Na aandringen is het ons toch gelukt en zijn we weer veilig en wel aangekomen in Paramaribo.

De tijd begint nu toch wel echt te tikken. Nog 2 weken te gaan in dit mooie land. Einde van deze week ga ik samen met patricia naar boven suriname de jungle in naar de marron dorpen. We zullen hier een aantal dagen blijven, en kijken wat er op ons pad komt.
Hopelijk wordt het weer een heel avontuur.

Nu kan ik het echt zeggen: Tot snel!

Liefs, esther